Op Weg 2022 - 01 ds. Joanne Greving
“Ik was gewend te bidden dat God de hongerigen zou voeden, of dit of dat zou doen, maar nu bid ik of hij me wil leiden om dàt te doen wat ik zou moeten doen, wat ik kàn doen. Ik was gewend te bidden om antwoorden, maar nu bid ik om kracht. Ik was gewend dat gebed dingen verandert, maar nu weet ik dat gebed ons verandert en dat wij dingen veranderen.”
Moeder Teresa
In de laatste dagen van het oude jaar staat de tijd altijd een beetje stil
Of misschien is het beter om te zeggen: de tijd vertraagt. Juist in deze periode kijken mensen terug en proberen ze iets te zeggen over het jaar dat gaat komen. Ik herinner me deze periode in 2020 nog. We sloten een rampzalig coronajaar af en iedereen zei: nu volle kracht vooruit, op naar een beter jaar! Ik kijk terug en zie dat het er niet beter op is geworden. Ik zie en hoor gemeenteleden meer met corona en vaccins bezig zijn dan met naastenliefde, ik zie andere gemeenteleden worstelen met slechte berichten, gecombineerd met uitgestelde zorg. Ik zie mensen bij elkaar wegdrijven omdat de duivel-van-het-gelijk-denken-te-hebben sterker is dan de God-die-in-liefde-verbindt.
Gelukkig zijn er ook andere berichten
Mensen die een engel voor een ander willen zijn, anoniem, in de stilte. Mensen die juist wel op bezoek gaan naar die man of vrouw die niet zo heel goed weet hoe je sociale contacten onderhoudt.
Beide soorten mensen maken deel uit van onze gemeente. Beide groepen mensen leven hun leven. Beide soorten gemeenteleden stralen iets uit, hebben invloed op de wereld, beïnvloeden andere mensen. De vraag is alleen: wat straal je uit? Wat deel je met de mensen om je heen? Is het zegen of zurigheid?
Mijn gedachten gaan naar het leven van Jezus
Hij trok 3 jaar langs allerlei soorten mensen. De meesten hadden troost en uitzicht nodig. De tijden waren immers hard. De meeste mensen hadden geen stem, leefden gewoon hun leven, brachten God de eer. Sommige mensen, vooral diegenen die status hadden, zoals de rijke jongeling en de schriftgeleerden, zakenlieden op het tempelplein, kortom: die mensen die vooral met hun eigen gelijk, hun eigen redding en hun eigen goede leven bezig waren, kregen de wind van voren. Steeds weer laat Jezus zien dat het werkelijke goede leven niet komt van de mensen die precies weten hoe het zit, maar te vinden is bij die mensen die hun best deden het leven te leven vanuit Gods genade. Mensen die er eigenlijk niet toe doen, die geen stem hebben. Ze zijn niet de slimsten, niet de handigsten, niet de beste bijbellezers, niet de rijksten. Waar hun kracht wel ligt?
Ik las het volgende verhaaltje in een blad:
Een timmerman stond met zijn leerling bij een boom en vroeg aan hem: ‘Weet je waarom deze krakkemikkige boom zo groot en oud is geworden?’ De leerling wist het niet. De timmerman vertelde: ‘Omdat, als hij ergens voor had gediend, hij allang omgehakt zou zijn en er tafels en bedden van zouden zijn gemaakt. Maar omdat hij nutteloos is hebben ze hem laten groeien. Daarom is hij nu zo groot geworden dat je in zijn schaduw kunt rusten.’
De boom van het verhaaltje was niets waard
Hij was niet nuttig, leverde geen goed hout, nam alleen maar plaats in. Maar juist daarom werd hij niet omgehakt. Juist daarom kon de boom geven wat een boom hoort te geven: zuurstof, schaduw, rust. Zo nutteloos, zo levensreddend. Je zou bijna kunnen zeggen: zoals dat kleine kind van kerst… Zo nutteloos, zo levensreddend.
Ik kijk terug naar het afgelopen jaar
Met verdriet om alle hardheid en gelijkhebberij die er in onze gemeente is. Met hoop om al die mensen die wekelijks, zonder al te veel tamtam en lawaai de kerkdiensten volgen. Mensen die bidden, die zich laten vullen met Gods kracht zodat de wereld verandert, doordat zij veranderen. Mensen die doorhebben dat de wereld niet beter wordt van al die meningen en overtuigingen die de wereld in worden geslingerd.
We gaan een nieuw jaar in
En ik zou haast willen vragen:
Zullen we proberen het komende jaar vooral heel erg nutteloos te zijn?
Want juist wie nutteloos is voor de wereld, wordt door God gebruikt om tot zegen te zijn.
‘Begrijpende God, help me te beseffen dat ik niks meer hoef te presteren, maar dat ik in mijn nutteloosheid rust kan vinden en een verborgen zegen voor anderen kan zijn.’
Richard Morgan
