Op Weg 2022 - 08 door Ds. Magda Hazeleger
Jezus en de storm
Het lijkt wel of we van crisis naar crisis leven. Corona is een ervaring die goeddeels achter ons lijkt te liggen (al weten we ook dat nog niet zeker) en we worden geconfronteerd met oorlog in Oekraïne. Ondertussen is er ook nog een klimaatcrisis, een economisch zwaard van damocles en wie weet, misschien sta je zelf ook wel voor een crisis. Een storm. Je leven, of de vreugde in je leven, of het welzijn van iemand die je liefhebt lijkt aan een zijden draadje te hangen. Of de ramp heeft zich al voltrokken. Mijn werk brengt met zich mee dat ik die mensen, in dit dorp, ook tegen kom.
Je instinct is om dergelijke stormen te ontwijken, te proberen of je kunt ontsnappen. Of je gaat het ontkennen, je duikt weg om dekking te zoeken, een uitweg te vinden, of weg te rennen. Alles in je wil je ogen sluiten en wachten tot het weggaat, of het zichzelf oplost. Je wilt slapen en dan wakker worden, om te ontdekken dat het allemaal een slechte droom was.
Zou het kunnen dat God je zacht en rustig roept, niet om jezelf te ontkennen, te vluchten of af te leiden, maar om naar het oog van de storm te lopen? Natuurlijk kun je sommige drama’s het beste vermijden; sommige wonden zijn geen dingen om bij stil te staan. Maar ik geloof dat er voor ieder van ons een moment is, een storm waarin alles wat we zijn en geroepen zijn om te zijn, samenkomt. Een moment dat we niet kunnen vermijden of ontkennen. Dat je er recht op af moet.
Wat gebeurt er als je naar de storm toeloopt?
Het kan betekenen dat je naar je bodemloze angst gaat, het benoemt, het ergste onder ogen ziet dat er kan gebeuren, de impact van dat ding voelt en er dan op vertrouwt dat God je daar zal ontmoeten, zodat je door en voorbij je angst naar de andere kant gaat. Dat is moed. Bevende moed.
Het kan betekenen dat je geconfronteerd wordt met de vervliegende droom van wat je vindt dat je leven zou moeten zijn. Waarvan je dacht dat God dat voor je in petto had. De goede dingen waarvan je dacht dat je er recht op had. Een doel, vooruitzichten en opties. En dat je in plaats daarvan je focust op dit ding waar je naartoe loopt als misschien het enige waar God wil dat je je nu op concentreert. En geloven dat God voor de rest zal zorgen. Dat is vertrouwen. Wankelend vertrouwen.
Het kan betekenen dat je dat onder ogen ziet: je verdriet, verlies, de angst voor loslaten, voor isolement, voor het ‘er niet meer toe doen’, dat het lijkt alsof je nooit bent geweest, dat je geen betekenis voor je leven meer ziet.
Dat je dat overgeeft aan wat God hierin aan je geeft. Geloven dat dat alles is wat nu telt. Dat is geloof. Huiverend geloof.
Het kan betekenen dat je het vooruitzicht van schrijnende pijn – die weet ik hoe lang kan duren -, onvoorspelbare diepte van leed en meedogenloze intensiteit accepteert. En dat er ten diepste alleen die eeuwige armen zijn, en geloven dat die armen je nooit zullen laten gaan. Dat is hoop. Bevende hoop.
Angst, verlies, verdriet, pijn. Dat is wat het betekent om naar de storm toe te lopen. En moed, vertrouwen, geloof, hoop. Dat is waar we naar op zoek zijn in de bepalende momenten van ons leven.
Dit is niet de manier waarop onze cultuur ons leert om de storm aan te pakken. Onze cultuur leert ons om het probleem op te lossen en, als we het probleem niet kunnen oplossen, om betere technieken te zoeken, sterkere systemen toe te passen, meer geavanceerde technologie te gebruiken. Onze cultuur heeft ons niets te vertellen over een storm die we niet kunnen beheersen – het probeert stormen te beheersen om deugden zoals moed, vertrouwen, geloof en hoop overbodig te maken.
Maar misschien is dat precies waar je vandaag mee te maken hebt. Een storm die je niet kunt beheersen. Een storm die recht op je afkomt.
Het christelijk geloof is dat God in Christus naar het oog van de storm liep. Jezus ontkende, vermeed of ontsnapte niet aan Jeruzalem. Jezus nam zijn kruis op en liep naar Golgotha, voorbij bevende angst, ondanks misdadig verlies, midden in echoënd verdriet, afschuwwekkende, vreselijke pijn. Jezus liep langzaam, doelbewust, opzettelijk in het oog van de storm, want alleen door de storm heen zou Hij vinden wat Hij werkelijk zocht.
Waar Hij naar op zoek was, dat waren wij
Hij hield zijn ogen op de prijs gericht – en de prijs waren wij.
Daarom lopen we naar de storm toe – in vertrouwen, in vastberadenheid, in hoop
God loopt ook naar de storm toe – van de andere kant. Er is geen wensdenken, of ontkenning of ontsnapping in God. God weet dat de weg naar ons ligt via het kruis. We lopen dus maar om één reden in het oog van de storm. Om God te ontmoeten.
